Z okazji nadzwyczajnego otwarcia Archiwum Państwowego w Rzymie i możliwości zwiedzenia legendarnej, niezwykłej piękności i wdzięku czytelni archiwum – Sali Aleksandryjskiej (Sala Alessandrina), w daniach 27 – 28 listopada 2021odbedzie sie otwarcie wyatawy: Napoleoński Rzym. Projekty i wizje drugiej stolicy Imperium (Roma napoleonica. Progetti e visioni per la seconda capitale dell’Impero). W sobotę i niedzielę 27 i 28 listopada 2021 r. otwarta będzie dla szerokiej publiczności siedziba Archiwum Państwowego w Rzymie. Stulecie śmierci cesarza Napoleona I (1821) dało asumpt dla pokazania Rzymu w jego czasach i ukazanie roli do jakiej przygotowywane wieczne miasto. Wystawa ma charakter archiwalny, to znaczy jej rdzeniem będą dokumenty i rysunki z epoki przechowywane z zasobie instytucji. W 1809 r. Rzym został anektowany przez cesarza Napoleona I i włączony do Cesarstwa Francuskiego. Rok później utworzono Radę nadzwyczajną Stanów Rzymskich (Consulta Straordinaria per gli Stati Romani), której zadaniem była integracja Rzymu i prowincji na północ od niego, aż po Lukkę z systemem imperialnym. Rzym miał pełnić rolę, obok Paryża, drugiej stolicy imperium. Miasto znalazło się w orbicie nowoczesnego systemu napoleońskiego we wszystkich obszarach organizacji państwa i społeczeństwa. Przygotowywano także projekty mające unowocześnić jego oblicze architektoniczne. Wiele z tych rozwiązań przetrwało ostateczny upadek Napoleona w 1815 r., a niektóre rozwiązania pozostawiły widoczne ślady we współczesnej tożsamości miasta (nowe budynki i place, ale także nowe instytucje kultury i nauki).
Czytaj dalej „WŁOCHY: „Napoleoński Rzym” – wystawa Archiwum Państwowego w Rzymie”
Otwarcie dla badaczy Tajnego Archiwum Watykańskiego w 1881 r. stało się początkiem rozlicznych badań i publikacji źródeł niemal dla całego naukowego świata. Liczne kraje zaczęły organizować w Rzymie swoje zakłady historyczne, których zadaniem stała się naukowa penetracja oraz krytyczna edycja nieznanych dotąd materiałów archiwalnych. Również powstałe w 1918 r. państwo Czechów i Słowaków, już w latach 1921-1923, uruchomiło tu Czechosłowacki Instytut Historyczny. Działał on do 1941 r., kiedy to jego funkcjonowanie zostało brutalnie przerwane przez niemieckich okupantów. Zmiany polityczne, jakie nastąpiły po 1945 r., narzucenie Czechosłowacji ustroju komunistycznego, nie sprzyjały wznowieniu działalności tej ważnej instytucji. Dopiero w 1993 r. udało się otworzyć w Rzymie Czeski Instytut Historyczny (mieszczący się pod adresem: Via Concordia 1, 00183 Roma), który z powodzeniem kontynuuje dzieła swego poprzednika sprzed 50 lat. Jednym z najważniejszych dokonań okresu międzywojennego stało się wydanie, a w latach 1932-1946, trzech tomów korespondencji nuncjatury praskiej, w opracowaniu Mileny Linhart, zamierzonych na uprzystępnienie materiałów z lat 1592-1628, pod wspólnym tytułem „Epistulae et acta nuntiorum apostolicorum Imperator Apud 1592/1628”. Ponadto warto pamiętać, iż Instytut ten wydaje „Monumenta Vaticana res gesta Bohemicas illustrantia (1306-1471)”, jak również własny biuletyn „Il Bollettino dell’Istituto Storico Ceco di Roma”.