Baniaque – Strona 115

DLM- FORUM: Modele modulów i plug-in’ ów do Moreq2

W Londynie 8 czerwca 2011 r. DLM- Forum poinformowało o opublikowaniu założeń modułów dla europejskiego modelu archiwizacji elektronicznej Moreq2. W związku z pytaniami, jakie redakcja ArchNetu otrzymała od archiwistów, poniżej publikujemy krótką informację o tym czym jest Moreq2.
Czym jest Moreq2? Moreq jest modelem systemu archiwizacji elektronicznej pozwalającym na bezpieczne uchwycenie (capture) dokumentów i danych o wartości dowodowej i dokumentacji, istotnej dla przedsiębiorstw i instytucji publicznych, zarządzanie cyklem ich życia wraz z jej brakowaniem lub ich dalszym przechowywaniem określonym w „planie porządkowania” (plan de classement, czyli czymś zbliżonym do polskiego RWA), zarządzanie ich poufnością i dostępnością. Jest modelem wymagań dla budowy oprogramowania dla systemu elektronicznej archiwizacji dla przedsiębiorstw lub podmiotów publicznych. Moreq2 nie tworzy modelu historycznego archiwum cyfrowego. Założenia historycznego archiwum cyfrowego znajduję się w normie ISO14721:2003 Open Archival Information System znanym jako OAIS. Moreq2 jest modelem systemu archiwizacji cyfrowej jednorodnej (homoogenicznej) czyli dostosowanej do obsługi pojedynczych podmiotów. Operuje pojęciami serii, podserii, jednostek archiwalnych, dokumentów czyli tym co odzwierciedla strukturę organizacyjną pojedynczych jednostek organizacyjnych.
Moreq2 został pomyślany jako model archiwizacji elektronicznej dla systemu records management (Norma ISO15489- 1, 15489-2, obecnie poddane zostały rekapitulacji i przygotowywany jest cały pakiet uzupełniający norm z grupy ISO30300). W Polsce system records management nie istnieje.
W roku 2001 DLM- Forum opracowano Moreq, w roku 2005 model postanowiono przeanalizować i ocenić. W efekcie w lutym 2008 r. opublikowano Moreq2. Prace nad wersją drugą poszły w dwóch kierunkach. Pierwszym było opracowanie schematu XML odpowiadającego modelowi danych zdefiniowanemu w Moreq2, a drugim definicja i sposób certyfikacji oprogramowania na rynku europejskim dla records management.

Bibliografia:
1. Exigences types pour la maitrise de l’archivage electronique. Mis a jour et extention 2008- Specification Moreq2. Text principal.
2. red. Marie- Anne Chabin (Archive 17) , Aprivoiser MoReq. Pour archiver et conserver l’information, IALTA France 2007
3. Francoise Banat- Berger, Laurent Duplouy, Claude Huc, L’archivage numerique a long terme, Paris 2009.

oprac. Adam Baniecki
AP Lubań

FRANCJA: Jaka będzie przyszłość archiwów Francji. Raport dla premiera.

W kwietniu 2011 r. został opublikowany we Francji raport, przygotowany przez radcę rządowego do spraw nadzwyczajnych Maurice Quénet, dla premiera Francji François Fillon pod tytułem „Jaka będzie przyszłość archiwów Francji?” (Quel avenir pour les Archives de France?).

Radca Quénet został poproszony o jego przygotowanie 27 października 2010 r. Premier postawił mu sześć pytań:
1. Jaka jest aktualna sytuacja archiwów państwowych?
2. Jaką formę instytucjonalną powinien przybrać międzyministerialny projekt pilotażowy aby odpowiadał życzeniom Rady Modernizacji Polityki Publicznej?
3. W jaki sposób zoptymalizować zarządzaniem zasobami archiwalnymi przez różne ministerstwa?
4. Jak stworzyć platformę międzyministerialna dla archiwizacji cyfrowej?
5. W jaki sposób stworzyć portal służący do zunifikowanego dostępu do zasobów zdigitalizowanych?
6. W jaki sposób oceniać spuściznę kulturową stanowiącą zasoby archiwalne?

Przypomnijmy, że francuski dekret z 17 września 2009 r. (Décret n° 2009-1124 du 17 septembre 2009 modifiant le décret n° 79-1037 du 3 décembre 1979 relatif à la compétence des services d’archives publics et à la coopération entre les administrations pour la collecte, la conservation et la communication des archives publiques) zlikwidował Dyrekcję Archiwów Francji oddając archiwa Międzyministerialnej Służbie Archiwów Francji na czele której stoi dyrektor Hervé Lemoine, który zastąpił wieloletnią Dyrektor Archiwów Francji Martine de Boisdeffre (dyrektor w latach 2001- 2010), która nie chciała pogodzić się reformą rządową oraz próbą odebrania archiwom francuskim obiektów siedziby archiwów w centrum Paryża.

Jak się zdaje, samo powstanie raportu Quéneta wskazywałoby na fakt, że przyjęte obecnie rozwiązanie nie jest dobre. Archiwiści francuscy nie są z niego zadowoleni, ale nie ich zadowolenie przyświecało rządowi reformującemu archiwa. Raport proponuje cztery scenariusze zamiany zaistniałej sytuacji. Pierwszy to jedynie kosmetyczna rekonfiguracja stanu obecnego czyli podległości pod Komitet Międzyministerialny Archiwów Francji. Scenariusz drugi to przekształcenie Komitetu Międzyministerialnego w Komitet Sekretarzy Generalnych poszczególnych ministerstw. Wreszcie scenariusz trzeci to przywrócenie Dyrekcji Archiwów Francji podległości, jak było dotąd, pod Ministerstwu Kultury i Komunikacji. Quénet wskazuje, że takie umocowanie służby archiwalnej ma silne korzenie we francuskiej tradycji, albowiem w ten sposób zorganizowana służba archiwalna funkcjonowała od 1897 r. W uzasadnieniu dla takiego stanowiska wskazuje na autorytet jakim zawsze cieszyli się kolejni dyrektorzy zwłaszcza w relacjach międzynarodowych. Wskazuje także, że jakkolwiek trudnym byłoby obecnie przywrócenie stanu z 2009 r. to jedynie takie rozwiązanie wydaje się logiczne. Jako miejsce wprowadzenia zmian wskazuje Quénet raczej Ministerstwo Kultury i Komunikacji. Czwarty wariant to utworzenie delegacji międzyministerialnej w archiwach.

Bardzo dużą wagę raport przykłada do europejskiego portalu APENET, jako platformy zunifikowanej udostępniania zdigitalizowanych archiwaliów. W pilotażowe projekty archiwa francuskie wchodzą przy finansowym wsparciu Unii Europejskiej.

Raport Quéneta interesujący jest także ze względu na swoje aneksy zawierające przegląd podstawowych normatywów prawnych regulujących francuską archiwistykę.

Na podstawie:
Quel avenir pour les Archives de France?

Oprac. Adam Baniecki
AP Lubań

UNESCO: Nagroda Jikji Pamięć Świata dla Narodowych Archiwów Australii

W dniu 31 maja 2011 Dyrektor Generalny UNESCO Irina Bobkova ogłosiła przyznanie nagrody „Pamięć Świata” edycji 2011 r. Narodowym Archiwom Australii. Archiwa australijskie są dzisiaj światowym leaderem w zakresie przechowywania dokumentów elektronicznych. Poprzez liczne publikacje dzielą się one swoją zawodowa wiedzą nie tylko z ekspertami, ale także z szerokimi rzeszami zainteresowanych odbiorców. Pozwoliły swobodnie korzystać z efektów swoich badań oddając do użytku narzędzia do przechowywania dokumentów cyfrowych.
Narodowe Archiwa Australii, na poziomie światowym, podjęły próbę rozwiązania kluczowego wyzwania ery cyfrowej: jak przestawić procedury tworzenia dokumentów przez agendy rządowe z punktu widzenia zagwarantowania trwałego dostępu do dokumentów świadczących o pracy instytucji publicznych.
Narodowe Archiwa Australii maja także poważne osiągnięcia w zakresie konserwacji atramentu (métallo- gallique) używanego przez wiele stuleci w Europie.

Nagroda w wysokości 30 tys. dolarów zostanie przeznaczona na stypendium studenckie tematycznie związane z zabezpieczaniem spuścizny dokumentacyjnej.

Przy okazji australijskiej nagrody, warto zwrócić uwagę na fakt wpisania, 9 czerwca 2011, na listę światowego dziedzictwa „Pamięć Świata” UNESCO polskiego Archiwum Biura Odbudowy Stolicy.

Więcej: Portal UNESCO, NAA
oprac. Adam Baniecki
AP Lubań

„Archiwista Polski”, nr 1 (61) 2011

Materiały sympozjum “Digitalizacja i indeksacja akt stanu cywilnego. Projekt pilotażowy”, Warszawa, 7 października 2010 r.
Leszek Franciszkiewicz (AP Płock) omawia projekt GENea – indeksacja i digitakizacja akt stanu cywilnego w AP w Płocku. Założenia, realizacja, pierwsze wnioski. W jego ramach w latach 2009-2010 zeskanowano i zindeksowano część zespołu archiwalnego “Akta stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej w Płocku z lat 1867-1907” oraz zindeksowano zespół “Akta stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej Radziwie”. W wyniku tychże prac na stronie internetowej AP Płock znajduje się baza zawierająca prawie 90 tys. rekordów danych.
Anna Laszuk (NDAP) w artykule pt. Indeksy do ksiąg stanu cywilnego w archiwach państwowych przedstawia lokalne bazy danych tworzone w archiwach lub we współpracy z rozmaitymi towarzystwami genealogicznymi, będące istotną pomocą w przeprowadzanych kwerendach genealogicznych.
Andrzej Marek Nowik (Uniwersytet Kardynała S. Wyszyńskiego w Warszawie), w oparciu o doświadczenia z badań akt stanu cywilnego jako źródeł do dziejów rodzin i społeczności lokalnych prezentuje opinie, sugestie i postulaty dotyczące tworzenia indeksów do akt metrykalnych i stanu cywilnego.
Redakcja publikuje także sprawozdanie z sympozjum autorstwa Magdaleny Masłowskiej (AP Warszawa) i Agnieszki Makówki (NDAP), w którym znalazły się omówienia pozostałych wystąpień.

Studia i materiały
Robert Degen (UMK) w opracowaniu zatytułowanym Selekcja archiwalna w polskiej literaturze archiwistycznej omawia najważniejsze poglądy w kwestii zasad i kryteriów selekcji, począwszy od końca lat 20. XX w.
Piotr Szkutnik (Uniwersytet Łódzki) przedstawia Krąg korespondentów dziekana i proboszcza brzeźnickiego w połowie XIX w., Szymona Lewandowicza, sporządzony na podstawie wpisów z dziennika kancelaryjnego w latach 1847-1851, będącego częścią dokumentacji urzędu dziekana dekanatu brzeźnickiego, przechowywanej w Archiwum Archidiecezji Częstochowskiej. Artykuł ilustrowany jest licznymi wykresami.
Tomasz Dziki (AP Toruń Oddział Włocławek) omawia Stan zachowania źródeł do historii instytucji bankowych w zasobie Archiwum Panstwowego w Toruniu Oddział we Włocławku. Artykuł zamiast części planowanego przewodnika, będący rozszerzoną wersją tekstu opublikowanego w tomie materiałów z konferencji w Bydgoszczy w 2006 r.
Marlena Jabłońska (UMK) w artykule pt. Konkurs na najlepszą pracę dyplomową z zakresu archiwistyki jako narzędzie zdobywania dobrego publicity na przykładzie działalności w tej materii toruńskiego oddziału SAP prezentuje zasady konkursu oraz laureatów (do 2010 r.), a także podkreśla funkcję informacyjną i promocyjną całego przedsięwzięcia. Akcję przyznawania nagród studentom UMK rozpoczęto w 2004 r. i od tego czasu konkurs mocno ewoluował, co autorka również zaznacza.

ABC archiwisty zakładowego
Marek Konstankiewicz przedstawia Wykaz ważniejszych aktów prawnych regulujących zasady postępowania z dokumentacją (cz. XXXIX), obejmujący akty prawne, które weszły w życie w okresie od 1 października do 31 grudnia 2010 r. i zostały opublikowane w Dzienniku Ustaw do nr 243 z 2010 r.
Kronika
-8 European Conference on Digital Archiving, Genewa 28-30.04.2010 (Anna Sobczak),
-80. Niemiecki Zjazd Archiwów w Dreźnie (80. Deutscher Archivtag Dresden), 29.09-2.10.2010 (Lucyna Harc)
-45-lecie oddziału SAP w Poznaniu – konferencja 3.12.2010 r. (Przemysław Wojciechowski),
-Stowarzyszenie Archiwistów Polskich Oddział w Toruniu w roku 2010 (Marlena Jabłońska)

In memoriam
Doktor Sławomir Radoń (1957-2011)

Hanna Staszewska

WIELKA BRYTANIA: Nie tylko tajne dokumenty rządów Stuartów i Tudorów online

Największy zbiór dokumentów rządowych z dziejów nowożytnych Wielkiej Brytanii został udostępniony on-line dla badań naukowych w ramach projektu State Papers Online. Od niedawna studenci i pracownicy naukowi mają dostęp do dokumentów dotyczących lat 1509 – 1714 obejmujących pełny zakres działań rządów Tudorów i Stuartów. Listy i tajne raporty ujawniają skryte działania polityków, reakcje na zagrożenia wewnętrzną rebelią czy zewnętrzną inwazją. Materiały zawierają również rachunki za zdradę i szpiegostwo, szczegółowe raporty wywiadu, korespondencję pomiędzy monarchami i władcami Europy.
Caroline Kimbell, szef Licensing w The National Archives, powiedziała: „Ukończenie projektu State Papers Online (Rządowych Dokumentów Online), nie tylko zmienia nasze doświadczenia badawcze i daje nowe spojrzenie na ewidencję zbiorów, ale także poszerza dostęp do materiałów dla nowych odbiorców, jednocześnie ujawniając nieznane wcześniej materiały. To fantastycznie, że ten zbiór wzbudził zainteresowanie na świecie i z niecierpliwością oczekujemy nowych odkryć wśród zagranicznych archiwów posiadających dokumenty powiązane z naszymi, które zostały znacznie mniej dokładnie zbadane niż dokumenty rodzime.”
Opublikowane w ciągu ostatnich czterech lat, w czterech częściach, State Papers Online (1509-1714) są największym cyfrowym archiwum rękopisów z uporządkowaną pełną wyszukiwarką tekstu. Teraz wraz z zakończeniem serii, użytkownicy mogą przeszukać prawie trzy miliony dokumentów umieszczonych w oddzielnych zbiorach National Archives i British Library.

State Papers Online

Na podstawie: The National Archives
oprac. Krzysztof Baniecki

ROSJA: Wystawa „Historia rosyjskiej dobroczynności”

15 czerwca 2011 r. w Sali Wystawowej Rosyjskiego Państwowego Archiwum Historycznego w Sankt Petersburgu odbędzie się otwarcie wystawy historyczno-dokumentalnej „Historia rosyjskiej dobroczynności”.
Organizatorami wystawy są: Federalna Agencja Archiwów, Fundacja Forda (Ford Foundation), Rosyjskie Państwowe Archiwum Historyczne, Międzynarodowa Fundacja Charytatywna „Konstantinowskij”, a także Biblioteka Rosyjskiej Akademii Nauk w Petersburg oraz muzea (w tym Wojenno-Medyczne Muzeum Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej).
Wystawa poświęcona jest historii dobroczynności w Rosji w okresie XVIII – początek XX w.: od dekretów cara Piotra I, dotyczących opieki nad okaleczonymi i wysłużonymi żołnierzami, po dokumenty związane z opieką nad rannymi, rodzinami poległych, sierotami i uchodźcami podczas I wojny światowej – ilustrując rozwój prywatnej i publicznej filantropii. Jej rozkwit przypadł na czasy Katarzyny II, kiedy powstały takie formy opieki społeczno-państwowej, jak przytułki i izby opieki społecznej („приказы общественного призрения„). Cesarzowa Maria Fiodorowna, żona cesarza Pawła I, stworzyła z kolei sieć instytucji charytatywnych, na których podstawie utworzono później tzw. Instytut Maryjski (wychowujący szlachetnie urodzone panny).
Powstały w 1802 r., z inicjatywy cara Aleksandra I, Komitet Dobroczynności, potem przemianowany na Imperatorskie Towarzystwo Dobroczynności, był w Rosji nowym zjawiskiem, powołanym dla zapewnienie pomocy materialnej i medycznej ubogim. Fundusze Towarzystwa, pochodzące od rodziny cesarskiej, Skarbu Państwa, z zysków kapitałowych, czynszów i darowizn, przeznaczano na finansowanie zakładów dla sierot i dzieci ubogich, ich wychowanie i edukację, utrzymanie osób starszych, niepełnosprawnych i chorych, na bezpłatną opiekę lekarską, darmowe lub tanie noclegi, wyżywienie i ubrania. W 1917 r. Towarzystwo prowadziło 280 zakładów użyteczności publicznej w 40 miastach Rosji; w 1918 r. wszystkie fundusze zostały upaństwowione. Pod koniec XIX w. pojawiły się Domy Pracowitości i Troski nad Narodową Trzeźwością.
Dzięki inicjatywie i środkom finansowym osób prywatnych, w Rosji po 1860 r. (liczne reformy, m.in. w sądownictwie cywilnym i wojskowym, wojskowości, szkolnictwie wszystkich typów, finansach państwowych, wprowadzono organy samorządowe w guberniach i powiatach w postaci tzw. urzędów ziemskich) powstały takie instytucje społeczne jak średnie szkolnictwo zawodowe i techniczne, różne systemy korporacyjnej i zawodowej pomocy wzajemnej, instytucje opieki nad dziećmi pracujących zawodowo rodziców, wolne bibliotek i czytelnie i wiele innych.
Wystawa będzie czynna od 15 czerwca do 1 lipca 2011 r.

Więcej: Федеральное архивное агентство
Международный благотворительный фонд «Константиновский»
Encyklopedia Sankt Petersburga

oprac. Edyta Łaborewicz
AP Legnica

CZECHY: Dni Otwartych Drzwi w Archiwum Sztuk Pięknych

Archiwum Sztuk Pięknych założył w 1984 r. w Kostelcu nad Černými lesy, artysta i dziennikarz Jiří Hula (ur. 1944), jako zbiór najróżniejszych dokumentów i informacji na temat współczesnej sztuki czeskiej i słowackiej. Od 2003 r. Archiwum działa jako spółka cywilna (Archiv výtvarného umění, o.s.).
Oprócz katalogów, monografii, książek i czasopism Archiwum gromadzi i udostępnia inne dokumenty, które nie są zarchiwizowane w innych instytucjach, takie jak: plakaty, artykuły prasowe, wycinki prasowe, maszynopisy, fotografie, slajdy, płyty CD, nekrologi, karty wizytowe, zaproszenia itp. Dziś stanowi prawdopodobnie największą ze sprofilowanych kolekcji, liczącą setki tysięcy jednostek inwentarzowych.
Archiwalia umieszczone w blisko 1.300 pudłach po bananach, stanowiły instalację wystawy Dominika Langa, otwierającej Centrum Sztuki Współczesnej DOX w Pradze-Holesovicach. Od stycznia 2010 r. Stowarzyszenie to prowadzi w DOX fachową bibliotekę, która udostępnia jednak tylko część zgromadzonych dokumentów. Podstawowa literatura oraz dotąd nie opracowane książki i katalogi, przechowywane są w Písnice, gdzie dzięki hojności Narodowej Biblioteki Technicznej, Archiwum otrzymało pod wynajem rozległe i dobrze wyposażone pomieszczenia.
Dla przetwarzania i udostępniania zgromadzonych dokumentów oraz informacji o Archiwum Sztuki, od 2003 roku prowadzone jest, pod adresem http:www.artarchiv.cz/abart portal ze swobodnym dostępem i możliwością umieszczania własnych informacji, działający w systemie „abArt”. Do końca maja było w „abArt-cie” zarejestrowanych 102.000 osób, podano informacje o 35.000 wystawach, przetworzono 70.000 dokumentów, nawiązano 1.070.000 podstawowych połączeń.
W dniach 17-19 czerwca Archiwum, przy współpracy Związku Ochotniczych Straży Pożarnych (Sbor dobrovolných hasičů, Písnice) urządza w Pradze-Písnicy (ulice Ladislava Coňka, Praha-Písnice) „Dni Otwartych Drzwi”. Ich uczestnicy mogą, oprócz wycieczki z przewodnikiem, zwiedzić wystawy Josefa Richarda Marka i Lubora Marka, posłuchać występów zaprzyjaźnionych muzyków, oglądać filmy absolwentów, zapoznać się z możliwościami „abArt-u”, kupić antykwaryczne książki i kopie katalogów.
Adres: Archiv výtvarného umění, o.s.; Náměstí Smiřických 49, 281 63 Kostelec nad Černými lesy

oprac. Ivo Łaborewicz
AP Oddział Jelenia Góra

Więcej na: http://www.artarchiv.cz/

WŁOCHY: Dokumenty dotyczące porwania i zabójstwa Aldo Moro będą upublicznione

Dnia 16 marca 1978 r. w Rzymie na via dei Fani terrorystyczne „czerwone Brygady” dokonały śmiałego porwania jednej z czołowych postaci włoskiej chadecji, profesora Aldo Moro. W trakcie porwania zginęło pięciu ochroniarzy Moro. Porwanie wstrząsnęło całym światem. Także w ówczesnej Polsce peerelowskie media mówiły o nim dużo. O uwolnienie polityka błagał „na kolanach” papież Paweł VI. Bezskutecznie. Zwłoki, zastrzelonego Moro, zostały znalezione 9 maja w bagażniku samochodu na via Caetani w Rzymie, w miejscu wskazanym przez Romano Prodiego (premier Włoch w latach 1996- 1998, 2006- 2008) powołującego się na medium, które wskazało miejsce porzucenia zwłok. Fakt tak niezwykłego odnalezienia zwłok Moro wzbudzał u współczesnych wiele podejrzeń, zwłaszcza w kontekście oskarżeń Prodiego w współpracę z KGB, jakie przeciwko niemu wysunięto w latach dziewięćdziesiątych i później w 2005r.

W maju 2011 r. Centralne Archiwum Państwowe w Rzymie (Archivio centrale dello Stato) otrzymało z Archiwum Służb Informacji dla Bezpieczeństwa (Archivio dei Servizi informazione per la sicurezza)dokumentację związaną z porwaniem i zabójstwem. Dokumentacja obejmuje okres 1978- 1995, liczy 57 fascykułów zawierających około pięciuset dokumentów i setki załączników do nich. Całość zostanie upubliczniona w formie cyfrowej. Inicjatorem upublicznienia dokumentów jest Minister Spraw Wewnętrznych Włoch Giuliano Amato. Decyzję o upublicznieniu podjęto w 2008r. w trzydziestą rocznicę wydarzenia.

Więcej w języku włoskim: DGA

oprac. Adam Baniecki
AP/O Lubań

NIEMCY: Sport i propaganda w eterze 75 lat temu.

Stiftung Deutsches Rundfunkarchiv (Fundacja Archiwum Niemieckiego Radia) na swoich stronach interentowych, udostępnia online imponujący materiał fonograficzny i fotograficzny dotyczący olimpiady zimowej w Garmisch – Parten Kirchen i w olimpiady letniej w Berlinie w 1936 roku. Właśnie w tym roku mija 75 rocznica obu olimpiad, co stało się bezpośrednią przyczyną przypomnienia tych wydarzeń. Bogata oferta popularyzująca wiedzę o nazistowskich Niemczech i roli propagandy w tym systemie z wykorzystaniem wielkiej i szlachetnej idei olimpijskiej, nosi tytuł „Die Olympischen Spiele 1936 im NS-Rundfunk- Eine rundfunkhistorische Dokumentation” Prezentowane materiały to mało znane reportaże i komentarze na żywo z obu olimpiad, oraz niepublikowane dotychczas zdjęcia pokazujące olimpiadę od strony warsztatu radiowca i komentatora sportowego. Są one ciekawe nie tylko ze względu na treść komentowanych wydarzeń sportowych, ale również ze względu swoją otoczkę ideologiczną i propagandową. Emocjonalne i żywiołowe komentarze dziennikarzy sportowych miały przekonać odbiorców o wielkości III Rzeszy i sile niemieckiego ducha walki, bo sport był ważnym elementem tej polityki. Materiał wzbogacony zastał o liczne fotografie i komentarze historyczne. Należy przypomnieć, iż właśnie olimpiada 1936 roku była pierwszą, na tak dużą skalę transmitowaną przez radio, imprezą sportową.

Zdjęcia z olimpiady letniej w Berlinie 1936 r.
pochodzą ze zbiorów AP/O Kutno,
Zbiory szkolne Jerzego Sidwy.

Obie olimpiady miały w zamyśle propagandowym poprawić wizerunek III Rzeszy po agresywnych i źle odebranych przez opinię europejską działaniach Adolfa Hitlera, takich jak wkroczenie do zdemilitaryzowanej strefy w Nadrenii, represje wobec przeciwników politycznych i mniejszości żydowskiej, czy budowa obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Znakomita organizacja olimpiady, okazywana wówczas gościnność i działania Ministerstwa Propagandy pod patronatem Josepha Geobbelsa, wydaje się, że spełniły swoje zadanie. O sile przekazu medialnego – wówczas radiowego- w dwa lata później mogli się przekonać mieszkańcy Stanów Zjednoczonych, gdzie po emisji słuchowiska „Wojna światów” w adaptacji Orsona Wellesa wybuchła panika, gdyż słuchacze odebrali słuchowisko za relację z prawdziwego lądowania Marsjan na Ziemi.
I chociaż radio obecnie straciło swoją pozycję w konkurencji z innymi mediami, to przecież przed laty to ono pobudzało wyobraźnię i emocję słuchaczy, pewnie nie w mniejszym stopniu niż obecne media działające nie tylko na zmysł słuchu. Archiwalne nagrania radiowe z zasobu Stiftung Deutsches Rundfunkarchiv pozwalają na nowo przeżywać emocje sportowe, ale również przyjrzeć się technice manipulacji emocjami dużych zbiorowości w przeszłości. Ale czy tylko w przeszłości?

W oparciu o Deutsches Rundfunkarchiv opracowała
Jolanta Leśniewska
AP/Oddział Kutno

FRANCJA: X Konferencja archiwów departamentalnych.

W dniach 26- 27 maja 2011 r. w Kolmarze (Colmar) odbędzie sie doroczna konferencja Sekcji Archiwów Departamentalnych Stowarzyszenia Archiwistów Francji pod hasłem: „Archiwa departamentalne i terytorialne pomiędzy reformą administracji terytorialnej a terytorializacją kultury”. Konferencja odbędzie się w trzech blokach:
1. Rządowa reforma terytorialna, reforma jednostek terytorialnych, terytorializacja kultury- nowe konteksty zjawisk.
Blok obejmuje takie zagadnienia, jak studia nad dekoncentracją kultury we Francji, w kontekście reformy samorządów terytorialnych i problemy, jakie stwarza ta sytuacja zarówno dla administracji terytorialnej, jak i animatorów kultury.
2. Zwiększenie udziału jednostek terytorialnych w polityce archiwizacji.
Tu umiejscowiono zagadnienia związane z naukową kontrolą Międzyministerialnej Służby Archiwów Francji w zakresie wobec archiwów tradycyjnych i cyfrowych.
3. Rozwój działań kulturalnych adekwatnych do skali terytorialnej.
Zagadnienia obejmują współpracę archiwów i animatorów kultury w skali terytorialnej w kontekście pytań o partnerów, o działania i o problemy jakie sie pojawiają
Przewidziano debatę okrągłego stołu na temat rozwoju oferty kulturalnej dla społeczeństwa „odsuniętego”- emerytów, a także zagadnienia związanymi z konferencjami archiwów realizowanymi lokalnie oraz archiwami a ofertą pedagogiczną także realizowaną lokalnie.

Więcej w języku francuskim.

oprac. Adam Baniecki
AP O/Lubań